ΠΟΙΗΣΗ
ΑΥΤΟΔΗΛΟ
Διατελώ επί τω έργω
κι αναπνέω.
Καμαρώνω τη νοημοσύνη
που απέκτησα
εξελισσόμενη
ζώντας ασύστολα
τη γνήσια φύση.
Χαϊδεύω δειλό γρασίδι
στο δέρμα της γης,
αχνοτρέμοντας στην αίσθηση,
λες, κι ακουμπάω χνούδι
σε βρέφους κρανίο
με τις ραφές ακόμα ανοιχτές.
Γύρω μου ρίζες και κλαδιά
πίνουν ουρανό,
μεταβολίζοντας
διάπυρη παγερότητα σε χυμούς.
Καυχιέμαι για τα ευνόητα
εισπράττοντας
μια γκρίζα όψη
απ’ το ρίγος των χόρτων .
Όμως εγώ,
διατελώ επί τω έργω,
στοχεύοντας μακρινές
απολιθωμένες φλόγες.
Πόπη Αρωνιάδα 29/9/2016